چرا سن هسته ستارگان و خورشید، از سن خودِ ستاره کمتر است ؟؟

جواب این سوال به درک ما از ماهیت زمان برمی گردد. طبق نسبیت عام آلبرت اینشتین، هر چقدر گرانش در نقطه ای بیشتر باشد، بافت فضا- زمان حول آن جسم بیشتر خمیده و موجب کشش گرانشی می شود. این جسم سنگین میتواند زمان را در اطراف خود خم کند و به زبان ساده تر،زمان در اطراف جسم سنگین تر کندتر می گذرد.

شاید "ریچارد فاینمن" اولین کسی باشد که ایده جوانتر بودن قلب ستارگان را مطرح کرد 

حتی بر این اساس زمان برای افرادی که در طبقات پایین یک آسمانخراش هستند در طول عمرشان کسری از ثانیه کندتر از زمان برای کسانی میگذرد که در طبقات بالای آسمانخراش هستند و کسر کوچکی از ثانیه عمرشان طولانی تر است و جوانتر می مانند. زیرا گرانش زمین در طبقات پایین بیشتر است.

در مورد ستارگان از جمله خورشید، بعلت داشتن هسته متراکم و سنگین،  در هر سال زمان حدودا 8 میلیونم ثانیه در هسته کندتر از زمان در سطح خورشید می گذرد حال اگر سن خورشید که حدوداً 4.6 میلیارد سال است را در این تاخیر زمانی سالانه ضرب کنید، سن هسته خورشید با وجود اینکه قبل از خورشید بوجود آمده است ولی از نظر ما 36700 سال کمتر تخمین زده میشود

 "نسبیت هم از پیر شدن بیزار است و میل به جاودانگی دارد"

نوترینوها

نوترینوها از عجیب‌ترین و اسرارآمیزترین فرمیون‌های بنیادی از ۱۲ ذره‌ی بنیادی کشف شده تا به‌امروز، در کیهان هستند. نوترینوها با سایر مواد واکنش‌پذیری بسیار کمی دارند و می‌توانند از بین ذرات به‌ راحتی عبور کنند. نوترینوها از سوی ستاره‌های دیگر در تمامی جهات ساطع می‌شوند و از یک سمت وارد سیاره‌ی زمین و از سمت دیگر بدون کوچک‌ترین مانعی، خارج می‌شوند. ایده‌ی نوترینو از زمانی به وجود آمد که ولفگانگ پائولی (Wolfgang Pauli) چاره‌ای برای حفظ قانون پایستگی انرژی در تولید ذرات بتا اندیشید. پائولی هنگامی که برای نخستین بار تئوری خود را ارائه داد، نوترون هنوز کشف نشده بود. ولفگانگ پائولی در سال 1930، برای نخستین بار این ذرات را پیش‌بینی کرده بود. در آن زمان آزمایش‌هایی که روی واپاشی هسته‌ای بتا انجام شده بود با قانون پایستگی انرژی و تکانه، تناقض داشت. او معتقد بود که در این آزمایش، ذره‌ای مرموز تولید می‌شود که بدون برهم‌کنش با دستگاه‌های آشکارساز، مقداری از انرژی و تکانه‌ی واکنش را با خود می‌برد.